پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

از وقتی که رییس‌جمهور تاجر آمریکا پشت میز نشست و دستور لازم را به نهادهای متفاوت دولت برای اعمال شدیدتر سیاست فشار حداکثری علیه ایران صادر کرد و در حین امضای این یادداشت ابراز امیدواری کرد که نیازی به استفاده از این تحریم‌ها علیه ایران نشود و دو طرف بتوانند به یک توافق دست پیدا کنند؛ در داخل کشور تحلیل‌های مختلفی پیرامون درخواست ترامپ مطرح شد؛ البته سرانجام روز گذشته حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، فرمانده کل قوا حرف اول و آخر را دراین‌باره زدند. «نباید مذاکره کرد. مذاکره‌کردن عاقلانه، هوشمندانه و شرافتمندانه نیست.» باتوجه‌به اظهارات معظم‌له بر آن شدیم تا نگاهی بر کارشکنی‌ها و بدعهدی‌های دولت آمریکا در قبال مردم ایران بیندازیم تا پی ببریم چرا نباید با آمریکا باب مذاکره را باز کرد.

علی اکبر گودرزی (هوادارانش او را در ابتدا «چوپان زاده آزاده» و سپس «امام» می‌نامیدند /زاده ۱۳۵۵ و در شناسنامه ۱۳۳۸ در روستای دوزان شهرستان الیگودرز - درگذشت ۳ خرداد ۱۳۵۹) مصداق همان آدم‌های با دانش اندک و ایمان زیاد بود که می‌توانست هزاران نفر را به پای برداشت‌های انحرافی خود از متون دینی، قربانی کند و یک جامعه‌ای را به قهقرا سوق دهد. وی تلاش داشت تا یک نظام سیاسی جایگزین جمهوری اسلامی فعلی تاسیس کند. در آغاز دهه ۱۳۵۰ چندین گروه سیاسی با ایدئولوژی اسلامی اعلام موجودیت و فعالیت کردند و تفاوت عمده گروه فرقان با همه آن‌ها در این بود که آبش با روحانیون در یک جوی نمی‌رفت و خواهان «اسلام بدون آخوند» بود. به همین دلیل، گودرزی در سال ۱۳۵۶ عبا و امامه طلبگی را کنار گذاشت و در سن ۱۸ سالگی، به تفسیر قرآن روی آورد و بنوعی گروه فرقان را تاسیس کرد. او از آیات قرآن فقط جنگ و جهاد و مبارزه را می‌فهمید و چیزی از صلح و زندگی در کلام او نبود. جمعیتی از جوانان مذهبی و پرهیجان در مساجد پایین شهر تهران در محدوده نازی آباد و جوادیه و میدان شوش نیز، گوش تا گوش می‌نشستند و این تفاسیر خون چکان را استماع می‌کردند. ایده اسلام بدون روحانیت را اولین بار اندیشمند پاکستانی، ابوالا مودودی، مطرح کرد. سپس دکتر علی شریعتی آنرا ذیل مبحث «جامعه بی طبقه توحیدی» شرح و بسط داد. اکبر گودرزی تحت تأثیر اندیشه انقلابی شریعتی تفسیری از قرآن به نام «ایدئولوژی توحیدی» تألیف کردو یکی دیگر از افرادی که تأثیر مهمی در شکل‌گیری ایدئولوژی گروه فرقان داشت، حبیب‌الله عاشوری، روحانی ناراضی بود. فرقانی‌ها هم به استناد همین حرف شریعتی، معتقد بودند که، چون روحانیت شیعه بصورت یک طبقه اجتماعی ظاهر شده، بنابراین برای تاسیس یک جامعه اسلامی خالص و بدون طبقه، باید این‌ها را از سر راه برداشت. به نظر آن‌ها «میان اسلام و روحانیت هیچ انضمام و انسجامی وجود ندارد». این ایده را بعد‌ها مجاهدین خلق پی گرفتند و در عین تاریک اندیشی‌های ایدئولوژیک و مذهبی، همچنان خودشان را مخالف «آخوندیسم» نامیدند. جدال رسمی روحانیون و فرقانی‌ها در سال‌های قبل از انقلاب را، مرتضی مطهری شروع کرد و از آنان با عنوان «ماتریالیست‌های مسلمان و منافق» یاد کرد. گودرزی بر خلاف بسیاری از روشنفکران مذهبی، در هر صورت با ظواهر و کلمات و آیات قرآن آشنایی کامل داشت و در پاسخ به روحانیون سعی می‌کرد که با ادبیات و منطق خودشان به آن‌ها پاسخ دهد. به نظر گودرزی از نظر قرآن «منافق کسانی هستند که همزمان با باند حکومت و باند مردم همکاری می‌کنند». اشاره او مستقیما به خود مطهری و نیز سید محمد بهشتی، محمدمفتح و جواد باهنر بود که در آموزش و پروش و دانشگاه دوره پهلوی تدریس می‌کردند و در عین حال، با حکومت پهلوی هم مخالفت می‌کردند. با پیروزی انقلاب و آغاز سال ۱۳۵۸، گروه فرقان دست به تفنگ برد و نخستین ترور‌ها در درون نظام نوپا را رقم زد. از سپهبد قرنی نخستین رئیس ستاد مشترک جمهوری اسلامی شروع کرد تا مطهری و مفتح و عراقی و در مجموع ۱۹ نفر را هدف قرار داد. آیت الله خامنه ای، هاشمی رفسنجانی، موسوی اردبیلی و عباس امیر انتظام نیز هدف سوء قصد قرار گرفتند و جان سالم به در بردند. بهانه این کار هم اطلاعیه مشترک مرتضی مطهری و مهدی بازرگان در خصوص لزوم بازنگری آثار شریعتی بود که بت و بوطیقای فکری فرقانی‌ها به حساب می‌آمد. در دیماه ۱۳۵۸ علی اکبر گودرزی در یک خانه تیمی در خیابان جمالزاده تهران دستگیر شد. محاکمه او به علی اکبر ناطق نوری و اسدالله لاجوردی سپرده شد. تعداد اعضای رسمی گروه فرقان حدود ۷۰ نفر اعلام شد. جمعی دستگیر و ابراز پشیمانی کردند و تعداد بر سرموضع ماندند و به همراه گودرزی در خرداماه ۱۳۵۹ اعدام شدند. هنوز هم در خارج از کشور اطلاعیه‌هایی به نام این گروه منتشر می‌شود.

آیت الله سید محمود علایی طالقانی، عالم و مفسر نواندیش و مجاهد مبارز سیاسی زندان کشیده در ١٩ شهریور ١٣٥٨ به طرز مشکوکی از دنیا رفت. او معتقد به دموکراسی و مدارا و حکومت شورایی و رعایت عدل و اعتدال بود. پس از درگذشت وی، امام خمینی از او با نام «ابوذر زمان» یاد کرد. یکی از دلایل شهرت طالقانی، تألیف مجموعهٔ پرتوی از قرآن بود. وی در آثارش از جمله این مجموعه، نگاهی نو به مذهب داشته و سعی کرده تا از آن انحراف‌زدایی کند. محمود طالقانی پس از انقلاب ایران از مخالفان اعمال پوشش و حجاب اجباری برای زنان بود و استفاده از آن را اختیاری عنوان می‌کرد. ولادیمیر کوزیچکین (مأمور سازمان اطلاعات و جاسوسی شوروی سابق کاگ‌ب در ایران طی سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۲) نقل می‌کند: «.. ملاقات با سفیر شوروی هنگام صبح صورت گرفت. پس از خاتمه ملاقات، طالقانی مانند معمول سرخوش بود؛ ولی شب هنگام پس از صرف شام ناگهان حالش به هم خورد. نگهبانان شخصی‌اش به سوی تلفن هجوم بردند تا به پزشک خبر بدهند، ولی خط قطع بود. کوشیدند به او آب بخورانند، ولی جریان آب هم قطع شده بود. پیرمرد شانسی نداشت. مخالفانش همه چیز را تا آخرین جزئیات حساب کرده بودند.»

روزنامه اطلاعات از موج اخراج اساتید انتقاد کرد و نوشت: ساحت اندیشه تحکم‌پذیر نیست و اساساً اندیشمندسازی از مسیر نقد علمی اندیشه‌ها و نوسازی آن به دست می‌آید.

شش ماه تا انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی، موتلفه اسلامی چه جایگاهی در سپهر سیاسی ایران دارد؟ وضعیت فعلی موتلفه در بین جریان‌های اصولگرا چه حکایتی از وزن سیاسی و انتخاباتی آن‌ها دارد؟مصطفی میرسلیم این روز‌ها واقعی‌ترین شمایل موتلفه است. او که به عنوان نماینده این حزب در انتخابات ریاست‌جمهوری گذشته شکست سختی خورده، حتی در انتخابات درون گفتمانی هیات رییسه مجلس طی چهار سال نیز نتوانست همفکران خود را به حمایت از خود قانع کند. در طرف دیگر دبیرکلی بادامچیان نیز نتوانسته موتلفه را از وضعیت انفعال و بی‌اعتنایی درون جریان اصولگرایی خارج کند. به نظر می‌رسد که حزب موتلفه که زمانی یکی از قدرتمندترین احزاب درون حاکمیت با قدرت لابی‌گری بالا بود دیگر نفوذ چندانی ندارد نه در میان شیوخ اصولگرا و نه در میان جوانان انقلابی.

طی روزهای اخیر، اعضای شورای شهر تهران به تغییر نام برخی معابر رای دادند. یکی از تغییر نام‌ها تغییر نام بن بست اختر به نام بصیرت بود. بن‌بست اختر محل حصر خانگی میرحسین موسوی و زهرا رهنورد است. این تغییر نام و همزمانی آن با تغییر نام خیابان شیخ نمر واکنش‌های زیادی را در فضای مجازی در پی داشت. این نخستین بار نیست که برخی نام‌گذاری‌ها و حذف نام‌ها از معابر پایتخت در این دوره از مدیریت شهری حاشیه‌ساز می‌شود و رد پای رویکرد سیاسی حزب منتخب و نه هویت و تاریخ شهر در نام گذاری معابر در اولویت قرار می‌گیرد.

در اسناد منتشرشده از لانه جاسوسی آمریکا در حدفاصل ۱۵ بهمن ۵۷ الی ۱۲ فروردین ۵۸ گزارشات مختلفی درباره رفراندوم انتخاب نوع حکومت آمده است.

رهبر انقلاب در دیدار (روز پنج شنبه ۴ اسفند ۱۴۰۱) با اعضای خبرگان، با اشاره به تبلیغات مستمر غربی‌ها از ابتدای پیروزی انقلاب تا به امروز، به ۲ نامه در سال‌های ۶۹ و ۸۲ اشاره کردند که قصد داشت نظام را به سمت تسلیم شدن ببرند. اشاره تاریخی رهبر انقلاب در این سخنرانی، به دو نامه‌ای است که در زمان انتشار خود در مطبوعات آن زمان پخش شد و حتی در خارج کشور نیز بازتاب داشت. این دو نامه شامل: نامه ۹۰ امضایی نهضت آزادی بود که برخی امضاکنندگان این نامه همچون مهدی بازرگان ، یدالله سحابی، ابراهیم یزدی و علی‌اکبر معین‌فر در ابتدای انقلاب مسئولیت داشتند و عضو دولت موقت بودند. و نامه دیگر:به سال ۸۱ برمی‌گردد که ۱۲۷ نماینده مجلس اصلاح‌طلب ششم با نگارش نامه‌ای خطاب به رهبر معظم انقلاب خواستار این شدند که: «اگر جام زهری باید نوشید، قبل از آنکه کیان نظام و مهمتر از آن، استقلال و تمامیت ارضی کشور در مخاطره قرار گیرد، باید نوشیده شود.برخی از نویسندگان این نامه از جمله فاطمه حقیقت‌جو، موسوی خویی، رجبعلی مزروعی، جمیله کدیور و... به خارج کشور پناهنده و برخی دیگر از آن‌ها نیز در ماجرای فتنه ۸۸ محکوم شدند.

در معرفی دکتر شیبانی اکتفا به عنوان عضو پیشین مجلس و شورای شهر گویا نیست. زیرا او را باید با سابقۀ محاکمه و محکومیت در دادگاه تاریخی سران نهضت آزادی در سال ۴۲، عضویت در شورای انقلاب در سال ۵۷، خبرگان قانون اساسی و البته وزارت نامربوط با تخصص کشاورزی در سال ۵۸ و همچنین کاندیداتوری‌های صوری در رقابت با محمد علی رجایی و هاشمی رفسنجانی در سال‌های ۶۰ و ۶۸ و ناگاه همکاری با ائتلاف ناشناخته آبادگران در ۲۰ سال قبل شناخت و این آخری بر یک عمر زندگی سیاسی او سایه انداخت، چون خواسته یا ناخواسته باعث شد احمدی‌نژاد شهردار شود و از آن سکوی ریاست جمهوری بسازد تا مردی که در آغاز دهه ۴۰ با بازرگان و طالقانی و سحابی شروع کرده بود در آغاز دهه ۸۰ به محمود احمدی‌نژاد برسد...

یازدهم آذرماه یادآور روزی است که در سال ۱۳۰۰ خورشیدی میرزا کوچک‌خان جنگلی رهبر نهضت جنگل، تشنه، گرسنه و آواره در کوه‌های تالش، از شدت سرما یخ زد و در ۴۳ سالگی چشم از جهان بست.نویسندۀ این سطور، اما عمیقا باور دارد که میرزا تجزیه‌طلب نبوده و این یادداشت هم برای اثبات همین گزاره است. نویسنده تاکید می کند که: مهم این است که دغدغۀ انسان‌های دیگر را داشت و این دیگران در وهلۀ نخست مردمان گیلان بودند و در مرتبۀ بعد تمام ایران و ایرانیان. متهم کردن مردی چنین عاشق مردمان خود به سادگی و زودباوری و فقدان تحلیل عمیق سیاسی یک بحث است و انگ تجزیه‌طلبی و یاغی‌گری بحثی دیگر. یادمان باشد که در عصر پهلوی دوم که شاه به شدت فوبیای کمونیسم داشت و کمونیست‌ها را دشمن اصلی می‌پنداشت و به همین خاطر تا مدت‌ها دست نیرو‌های مذهبی سیاسی را باز گذاشته بود نیز مانند امروز برخی افراد به میرزا انگ نمی‌زدند.

محمود احمدزاده هروی، وزیر صنایع و معادن دولت مهدی بازرگان دار فانی را وداع گفت.

یک جامعه شناس شهری گفت: شهرداری بخشی از وزارت کشور شد، در واقع شبیه یک سازمان دولتی است تا یک سازمان مدنی.

علی رضاقلی در ۱۳۲۶ در شمیران به دنیا آمد. پدرش بنا بود. علی تحصیلات متوسطه را در رشته ادبی در ۱۳۴۶ در دبیرستان بهرام قلهک شمیران به پایان رساند و در همان سال به رشته علوم سیاسی دانشکده حقوق دانشگاه تهران راه یافت. وی در ۱۳۵۰ موفق به اخذ دانشنامه کارشناسی از دانشگاه تهران شد. در سال ۱۳۵۳ جهت ادامه تحصیل به دانشگاه سوربن و سپس مدرسه سیاسی مطالعات عالی پاریس رفت و جامعه‌شناسی سیاسی خواند. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، پایان‌نامه دکترا را نیمه‌تمام رها کرد و به ایران بازگشت و به طور غیر رسمی به مطالعه و پژوهش در حوزه جامعه‌شناسی و اقتصاد سیاسی ایران پرداخت. او با نوشتن دو کتاب جامعه‌شناسی خودکامگی و جامعه‌شناسی نخبه‌کشی در صحنه جامعه‌شناسی ایران مطرح شد. اما قاسم خرمی با متنی بنام علی رضا قلی چه می‌خواست بگوید؟ اقدام به واکاوی آرای رضاقلی با زاویه دیدی بینا رشته‌ای (تاریخ، جامعه شناسی، اقتصاد، سیاست) نموده است. کسانی که با دکتر رضا قلی کار کرده اند می‌دانند که تم اصلی آرای او بر نوعی تبارشناسی تاریخی از شیوه ایجاد خودکامگی و توصیه به تحول آفرینی ریشه دار در اندیشه سیاسی حامی خودباوری و سازندگی تربیت شده توسعه گرا دارد.

ترخانی‌ها هم به مانند دیگر تجار ایران در نیمه راه متوجه شدند که روند مصادره‌ها ممکن است به مصادره سرمایه داران صنعتی محدود نشود و تا مصادره همه نوع سرمایه ها، حتی سرمایه‌های تجاری هم ادامه یابد. حدس ترخانی‌ها درست بود، عناصر تندرو و چپ اندیش که لباس انقلابی گری به تن کرده بودند در تدارک تهیه طرحی برای دولتی کردن تجارت خارجی بودند که معنی دیگرش، جلوگیری از ظهور تجار بزرگ در ایران بود

سی‌ام دی‌ماه مصادف بود با درگذشت نخستین نخست‌وزیر جمهوری اسلامی ایران. بازرگان برای چهره‌های سیاسی دهه ۶۰ یادآور دولتی است که اعضای کابینه‌اش کروات می‌زنند و انقلابی‌گری پررنگ برای آن‌ها قابل هضم نیست.

سیاست‌مداران واقعی در تصمیمات و مواضع خود تابع جوّ نمی‌شوند و منافع ملی و بلندمدت را در نظر دارند ولو انگ خیانت متوجه آنان شود اگرچه بعدتر روشن می‌شود خیانت نبوده عین خدمت و دوراندیشی بوده.

فوکو در یکی از این مقالات خود در بحبوحه انقلاب می‌نویسد: «من نمی‌توانم تاریخ آینده را بنویسم، در پیش‌بینی گذشته هم چندان مهارت ندارم. با این حال دوست دارم بکوشم چیزی را که دارد رخ می‌دهد، دریابم؛ چون این روز‌ها هیچ چیزی به سرانجام نرسیده و تاس‌ها هنوز از چرخش باز نایستاده‌اند. شاید کار روزنامه‌نویس همین باشد؛ اما واقع این است که من در این راه نوپا هستم»

محمدحسین رجایی، برادر بزرگ شهید محمدعلی رجایی، امروز جمعه به دلیل کهولت سن در ۹۸ سالگی درگذشت.

حسین زاهدی از مهدی بازرگان ، دبیرکل نهضت آزادی نقل کرده است که سیدمحمود دعایی، سفیر ایران در عراق (در سال ۵۹) گزارشی را که حاوی مطالب حائز اهمیتی درخصوص روابط ایران و عراق بوده است، به‌همراه شهیدبهشتی و مهدی بازرگان به خدمت امام‌خمینی (ره) می‌رساند. دعایی در این دیدار با امام مطرح می‌کند که وزارت خارجه عراق، او را مدام احضار کرده و با ارائه مدارکی به دخالت‌ها و کوشش ایران برای اخلال و آشفتگی در عراق اعتراض می‌کنند.

نویسنده تفسیر همگام با وحی با بیان اینکه تفسیر تنزیلی رقیب سبک‌های دیگر نیست بلکه دنبال فهم محتوا برای تحول در افراد و جامعه و احصاء گام به گام تحول است، گفت: این تفسیر در ابتدا با بی‌رغبتی‌های زیادی روبرو شد، ولی با گفتمان‌سازی و ایجاد ادبیات لازم تا جایی پیش رفت که قرار بود در دانشگاه آزاد اسلامی تدریس شود.